من که کاملا گیج شده ام. از یک سو می دانم که دستیابی ایران به تکنولوژی غنی سازی اورانیوم عواقب جدی محیطی-اجتماعی به همراه دارد که ساده ترین آن این است که روزی آنچه در چرنوبیل اتفاق افتاد در مقیاسی کوچکتر در ایران فاجعه آفریند. نیز شک ندارم که آنچه دولتمردان ایران دنبال می کنند به سلاح اتمی ختم می گردد. شاخ و شانه کشی آمریکا هم در آینده نزدیک به رهبران ایران این بهانه را می دهد که برای دفاع از "بیضه اسلام" و "امت شهیدپرور" نیاز به وسیله بازداشتن دشمن است و چه چیزی بهتر و قوی تر از سلاح هسته ای.

از سوی دیگر نمی توانم از لحاظ حقوقی ساکت بنشینم که آمریکا بگوید "ایران به دنبال دستیابی به سلاح هسته ای است و مستحق تحریم و چه و چه" چرا که هنوز حتی از دید آژانس بین المللی انرژی هسته ای این موضوع تائید نشده. به دیگر سخن "انجام جرم محرز نگشته" که هیچ، تا حال حاضر"قصد انجام جرم" هم اثبات نشده.

می گویند روزی جحاء از بازار می گذشت که دید عسسان مردی را گرفته و کشان کشان می برندش. جرمش پرسید گفتند می بریمش حد زنیم که آلت انداختن شراب در نزدش یافته ایم. جحاء نیز همراه آنان می شود. عسسان می پرسندش تو چرا از پی ما می آئی؟ جحاء می گوید اگر داشتن آلت جرمی خود جرم است، مرا نیز با خود ببرید و حد زنید که آلت زنا در نزد خویش دارم.

حالا حکایت آمریکا و ایران است. راه حل فقط مذاکره است و بس. چرا دو طرف قمیش می آیند و عشوه شتری از خود صادر می کنند نمی دانم. خدا کند این "نو دولتان" از خر شیطان پائین بیایند.

دوستانی که از قوانین حقوقی سر در می آورند این حقیر را یاری نمایند.

این شعر زیبا را هم ازسایت آقای معروفی حتما بخوانید.

این آدم چقدر لطیف و عاشقانه شعر می گوید.

حرف شاعر این است که اول و آخرش از بهشت رانده می شوم چه به بهانه یک سیب باشد و یا گندمی ویا شکوفه بادامی. و این رانده شدن خود همه بهانه است که به آغوش تو (زن=بانوی زیبای من) باز گردم و زندگی زمینی را با گوشت و پوست خود درک کنم. بعد می گوید که این دستهای زن است (کنایه از بودن وی) که گناه خوردن سیب و رانده شدن از بهشت را قابل تحمل می کند.

این آدم شعر سهل و ممتنع می گوید. کمتر شعری از او خوانده ام که تا دورترین دیوارهای درونی قلبم حس نکرده باشم اش. آدم عجیبی است. خیلی دوستش دارم.

این مقاله آقای دکتر زیبا کلام را هم در وب سایت اعتماد ملی بسیار جالب یافتم. ممکن است با بخش هائی از آن مخالفت کلی داشته باشم ولی از اینکه ایشان چون همیشه از منظری جدید به قضیه نگریسته اند لذت فراوان بردم .

سلام، باز هم از جوک روز برایتان انتخاب کرده ام.

انسان موجود عجيبي است اگر به او بگوييد در اسمان يکصد ميليارد و نهصد و نود و نه ستاره وجود دارد بي چون و چرا مي پذيرد اما اگر در پارکي ببيند روي نيمکتي نوشته : رنگي نشويد فورا انگشت خود را به نيمکت مي زند تا مطمين شود .

ترکه پطروس فداکار رو با دهقان فداکار قاطی میکنه میره انگشت میکنه تو چشم راننده قطار

غضنفر همراه زنش می ره خارج از شهر برای تفریح. خلاصه بین راه غضنفر می گه همین وسط جاده می شینیم. هرچی زنش می گه بریم کنار اون درخته جا بندازیم فایده ای نداره. بعد از مدتی تریلی ای با سرعت به اونها نزدیک می شه . راننده اش ترمز می گیره و محکم می زنه به درخت کنار جاده. غضنفر خوشحال و خندان می گه : خانم جان دیدی گفتم وسط جاده امن تره؟ اگه رفته بودیم کنار اون درخته الان تریلی ما رو له کرده بود

علت زلزله کشف شد : هروقت مردم به پی ام های خدا پاسخ ندهند خدا هم تند و تند می زنه روی

BUZZ!!!

آدما دو دسته هستن.... يه دسته اونايي كه مگس روشون ميشينه كه اينا خيلي آدماي گهي هستن... يه دسته هم اونايي كه مگس روشون نميشينه كه اينا هيچ گهي نيستن

یه روز یه ترکه می خواسته شیر گرم بخوره گاوش رو می سوزونه

زباله ها را به موقع جلوي در بگذاريد،با رفتگرها با احترام و محبت برخورد کنيد،ماهيانه و عيدي آن ها را به موقع پرداخت کنيد...اين جا ايران است...ممکن است يکي از همين ها فردا رئيس جمهور شود

حيف كه فقط تو يكي را دارم ,اگه از تو يك عالمه داشتم الان گاوداري داشتم

تو که یک گوشه چشمت غم عالم ببرد...... حیف باشد که تو باشی و مرا غم ببرد

يه روز يه روحاني ميره بالاي منبر يه خانم ميگه حاج آقامن تو خونه حجاب مو رعايت ميکنم حاجي ميگه آفرين کليد بهشت رو بديد به اين خانم! يه خانم ديگه ميگه اينکه چيزي نيست من چادر هم ميپوشم حاجي ميگه آفرين کليد بهشت رو بديد به اين خانم !يه خانم ديگه ميگه من تو خونمون با رکابي ميگردم. حاجيه ميگه آفرين کليد خونه اينا رو بديد به من

يه روز غضنفر به دوستش ميگه ميخواستم ديپلم بگيرم نذاشتم

يخواستم ليسانس بگيرم نذاشت

ميخواستم دكترا بگيرم نذاشت

دوستش ميگه كي.؟غضنفر ميگه : كون گشادم

تركه مي ره دكتر مي گه آقاي دگتر به نظر شما من 100 سال عمر مي كنم؟دكتر ميگه سيگار مي كشي ميگه نه.عرق :نه.ترياك:نه.غذاي چرب:نه.خانم بازي : نه. دكتر ميگه : پس مي خواي 100 سال زنده بموني چه غلطي بكني

يه وزنه محکم از بالاي يه ساختمون مي افته روي پاي يه اصفهاني، اصفهاني داد ميزنه:آخ! کفشم، اوخ!

فيفا اعلام کرد گل ايران به مکزيک قبول نيست چون توسط بازيکن دانمارکي (گل محمدي) زده شده است.!!!!

ترکه با نامزدش خودمونی میشه میگه سلام آبجی

وقتی فهمیدم کاندیدای شدی خیلی خوشحال شدمحتما خیلی هم خرج کردی؟راستی چقدر پول دادی تا عکستو رو همه قوطی های شیر زدن؟

امام جمعه قزوین در جمع ورزشکاران گفت
من خودم ورزش نمی کنم اما ورزشکاران را چرا !!

فرق عمامه با پوشک
پوشک رو زیر گوه میذارن
عمامه رو روی گوه

شركت چي توز اعلام کرد :هرگونه شباهت ظاهري طرح روي جلد محصولات اين شركت با رئيس‌جمهور، اتفاقی است

انيشتين رفت درس خوند معروف شد ذكريا تحقيق كرد كاشف شد ابوعلي سينا مطالعه كرد دكتر شد حالا توبيكار بشين آف چك كن

چراناراحتی چراآرومی چرایه گوشه نشستی بابااندی که چیزی نگفتکه حالاتوهم یواشکی برقص

تركه چهار تا قالب صابون مي‌خوره تا به مرز خودكفايي برسه!

حضرت نوح قرص ايكس مي‌تركونه، به جاي كشتي، زيردريايي مي‌سازه

دانشجو در ملل مختلف
ژاپن : بشدت مطالعه مي کند و براي تفريح ربات مي سازد
مصر: درس مي خواند و هر از گاهي بر عليه حسني مبارک، در و پنجره دانشگاهش را مي شکند
هند : او پس از چند سال درس خواندن عاشق دختر خوشگلي مي شود و همزمان برادر دوقولويش که سالها گم شده بود را پيدا میکند . سپس ماجراهاي عاشقانه و اکشني پيش مي آيد و سرانجام آندو با هم عروسي مي کنند و همه چيز به خوبي و خوشي تمام مي شود
چين: درس مي خواند و در اوقات فراغت مشابه يک مارک معروف خارجي را مي سازد و با يک دهم قيمت جنس اصلي مي فروشد اسرائیل :بيشتر واحدهايي که او پاس کرده، عملي است او دوره کامل آموزشهاي رزمي وو کماندويي را گذرانده مادرزادي اقتصاد دان به دنيا مي آيد

گينه بي صاحاب!!: او منتظر است تا اولين دانشگاه کشورش افتتاح شود تا به همراه بر و بچ هم قبيله اي درس بخواند

کوبا: او چه دلش بخواهد يا نخواهد يک کمونيست است و بايد باسواد باشد و همينطور بايد براي طول عمر فيدل کاسترو و جزجگر گرفتن جميع روساي جمهوري امريکا دعا کند

پاکستان: او بشدت درس مي خواند تا در صورت کسب نمره ممتاز، به عضويت القاعده يا گروه طالبان در بيايد

اوگاندا: درس مي خواند و در اوقات بيکاري بين کلاس؛ چند نفر از قبيله توتسي را مي کشد

انگليس: نسل دانشجوي انگليسي در حال انقراض است و احتمالا تا پايان دوره کواترناري!! منقرض مي شود ولي آخرين بازماندگان اين موجودات هم درس مي خوانند

ایران : عاشق تخم مرغ است . سرکلاس عمومي چرت مي زند و سر کلاس اختصاصي جزوه مي نويسدسياسي نيست ولي سياسي ها را دوست دارد. معمولا ليگ تمام کشورهاي بالا را دنبال مي کند! عاشق عبارت آ« خسته نباشيدآ» است البته نيم ساعت مانده به آخر کلاس! هر روز دوپرس از غذاي دانشگاه را مي خورد و هر روز به غذاي دانشگاه بد و بيراه مي گويد او سه سوته عاشق مي شود! اگر با اولي ازدواج کرد که کرد و الا سيکل عاشق شدن و فارغ شدن او بارها تکرار مي شود جزء قشر فرهيخته جامعه محسوب مي شود ولي هنوز دليل اين موضوع مشخص نشده که چرا صاحبخانه ها جان به عزرائيل مي دهند ولي خانه به دانشجوي پسر نمي دهند! او چت مي کند! خيابان متر مي کند ودر يک کلام عشق و حال مي کند!

از بسیجیه میپرسن مارک کفشت چیه ؟ ميگه دکتر چمران

اولي:آقا اين همسايه مون ساعت 2 نصفه شب هي با مشت ميكوبيد به ديوار خونمون!دومي:عجب آدم هاي مردم آزاري پيدا ميشن.حتماً نذاشتن بخوابي؟اولي:نه,خوشبختانه خواب نبودم,داشتم شيپور تمرين مي كردم

دیشب یکی از دوستان برایم نقل می کرد که ظاهرا در ایران اینگونه شایعه شده که به دستور جرج بوش رئیس جمهوری آمریکا، مایک والاس خبر نگار شبکه سی بی اس که حدود یک هفته پیش با رئیس جمهور ایران مصاحبه کرده بوده را از کار اخراج کرده اند!!!!

وقتی این مطلب را از دوستم شنیدم شلیک خنده ام به هوا رفت. امروز هم مدام در مترو و دیگر مکان هائی که بودم با یاد آوری این جوک ماه، لبخند بود که بر صورتم می نشست. تا جائی که خانمی نسبتا مسن در مترو خیال کرد که دارم "چراغ" می زنم و او نیز به نشانه راه باز برایم لبخندی فرستاد!!!

اولا که این آقای مایک والاس بالای هشتاد و پنج سالی سن دارد (دقیقش را نمی دانم) ومدتی است که باز نشست شده ولی همانگونه که باز نشسته ها در ایران هم برای این و آن قراردادی کار می کنند و یا بعضا کسب و کار خود را در زمینه تخصصی خود دارند، ایشان هم برای سی بی اس کار می کند.

دوم اینکه رئیس جمهور آمریکا نه وقت آن را دارد و نه امکان آن را که دستور نصب و عزل خبرنگاری را بدهد. توضیح اضافه آنکه در این سر دنیا سیاستمداران همانقدر از خبرنگاران می ترسند که خلاف کاران از پلیس. سعی سیاستمداران این است -بخصوص در زمان های پر اضطراب و تنش- که با خبرنگار جماعت چشم در چشم نشوند. حال در جائی که حدود سی و اندی سال پیش دو خبرنگار پررو و سمج نیکسون رئیس جمهور وقت را در واقعه واترگیت پائین کشیدند، چگونه رئیس جمهور آمریکا تمام امور اداره بزرگترین قدرت اقتصادی و نظامی جهان را کنار می گذارد و فرمان به عزل یک خبر نگار می دهد؟

سوم اینکه اصلا خبرگزاری های این ور آب به صورت کاملا مستقل از دولت های وقت اداره می شوند وبه همان اندازه که مثلا یک رستوران یا یک سینما یا هر کسب و کار دیگری در کار خود از هیچ کس به جز مقامات بالائی خود دستور نمی گیرند از استقلال برخوردارند. خبرنگار سی بی اس در اختیار این شبکه است، جزء کارمندان دولت محسوب نمی شود که قبله عالم با یک چرخش انگشتر ملوکانه عزل و نصب شان نماید. این قضایا مال ممالک محروسه ایران است.

چهارم اینکه این آقای والاس از آن پیرهای عرصه خبر است. او با آیت الله خمینی هم در ابتدای انقلاب مصاحبه ای کرده. اگر اشتباه نکنم با آقای رفسنجانی هم مصاحبه کرده (یکی دو سال بعد از جنگ ایران و عراق). اگر از سوی مقامات دولتی آمریکا اشاره ای به عزل و نصب این پیشکسوت خبر در آمریکا شود مطبوعاتی چی ها خشتک رئیس جمهورشان را بادبادک می کنند. همانگونه که در ایران نمی توانید با ناموس کسی شوخی کنید در آمریکا هم با آزادی مطبوعات و رسانه ها نمی توانید شوخی نمائید. حال اینکه ایرانیان چقدر واقعا ناموس پرست هستند و رسانه ها در آمریکا چقدر واقعا از آزادی برخوردارند بماند برای بعد. قدر مسلم اینکه هر جامعه ای بر روی یک سری ستون و باورهائی بنا شده که به هیچ عنوان امکان تغییرشان نیست مگر با فروریختن کل بنای جامعه. آزادی و استقلال رسانه ها در غرب هم جزء همان ستون های جامعه غرب است. بگذریم که در آمریکا رسانه ها تبلیغ پفک و نوار بهداشتی هم می کنند و منبع درآمدشان از همین آگهی هاست. در ایران هم ...از کارخانه های سازنده و وارد کنندگان پفک و نوار بهداشتی ....و حق....و فلان وبهمان می گیرند.

پنجم اینکه می گویند (ظاهرا) بوش فلانی را فرستاده که در مصاحبه با رئیس جمهور ایران وی را قدری مشت و مال دهد و اصطلاحا بشورد و سرجایش بنشاند و وقتی که طرف موفق نمی شود بوش وی را اخراج می کند. اولا والاس را سی بی اس فرستاده و نه دولت آمریکا. دوما خبرنگار برای مصاحبه با رئیس جمهور یک کشور باید از مدتها پیش رسما وقت بگیرد. یقه یک رئیس جمهور را که نمی شود ناگهانی در خیابان گرفت و نشاندش جلوی دوربین که یالله یا مصاحبه یا دمار از روزگارت در می آورم! سوما ( در فارسی سوما غلط است، می دانم!) برای مصاحبه با مقامات بلند پایه کشورهای مختلف، شبکه ها خبرنگاران خبره و کار کشته خود را اعزام می کنند که یک وقت خدای ناکرده عملی و سوالی از جانب خبرنگار بی تجربه عرصه مصاحبه را به حب و بغض ویا توهین آلوده نکند.

چهارما (ایضا مشکل نگارش فارسی!) چهره ایران در رسانه های غرب آنچنان منفی است که اگر مایک والاس می خواست که به عمد سعی در رفع و رجوع قضیه کند تا آبروی ما حفظ شود هم فایده نداشت. دوستی دیگر تعریف می کرد که حدود هشت نه ماه پیش سری به یکی از محلات بد نام شهر که محل خرید و فروش غرائز است می زند. دختری (=فاحشه ای) که وی انتخاب می کند شروع به باز کردن سرصحبت می کند و در ضمن می پرسد که فلانی کجائی هستی. رفیق ما هم جواب می دهد که ایرانی هستم. دخترک هم نه می گذارد و نه بر می دارد و می گوید همانجا که رئیس جمهورش می خواهد اسرائیل را از نقشه جهان محو کند؟ مجسم کنید حال دوست بد بخت ما را در آن لحظه!!!

ششم اینکه می گویند طرف (والاس) برای جاسوسی به ایران آمده. آخر تا حالا دیده اید که کسی برای جاسوسی از دفتر رئیس جمهور کشوری وقت بگیرد برای مصاحبه و مقامات آن کشور که می دانند طرف آمریکائی است و برای یک بنگاه خبری بزرگ کار می کند و بار حداقل چندم است که به کشور می آید برای این "جاسوس" ویزای ورود به آن کشور را صادر کنند؟ اگر طرف برای جاسوسی آمده که باید از مسئولین دفتر ریاست جمهوری تا بخش صدور روادید وزا رت خارجه مورد پرس و جو قرار گیرند. خبرنگار هشتاد نود ساله که برای مصاحبه با رئیس جمهور وارد کشور شده و جاسوسی؟ شتر سواری دولا دولا؟ این است که در امثله فارسی می گویند بعضی ها یک حرف هائی می زنند که دم در فلان خر هویج سبز می شود!

هفتم اینکه به نقل از "گوبلز" مسئول تبلیغات دستگاه هیتلری، دروغ هرچه بزرگتر باشد باور آن آسانتر است. البته گوبلز شصت هفتاد سال پیش که نه تلویزیونی بود و نه ماهواره ای و نه اینترنتی و نه سفر چند ساعته از این طرف به آن طرف دنیا چنین حرفی را می زد. بد نیست شایعه سازان گرامی گاه گاهی به تقویم خود بنگرند و ببینند که سال دوهزار و شش میلادی است.

هشتم سطح شعور سازندگان چنین اراجیفی را بنگرید.

صبح روز چهار شنبه (امروز) به وقت تهران، برق تهران و چند ناحیه اطراف آن قطع شد. تا اینجای خبر که چیز جالب و جدیدی ندارد. مثل هر جای دیگر دنیا ممکن است در تهران نیز خاموشی بزرگی رخ بدهد.

حال به سایت بازتاب بروید و اصل خبر را بخوانید. این هم متن خبر:

ترکيدگي پست برق، تهران را خاموش کرد
به علت فرسودگی تاسیسات تولید برق ایران، حداکثر توان شبکه در فصل تابستان و ساعات اوج مصرف با پیک برابرشده و کاملا قابل پیش بینی بود که مصرف فوق امسال از حداکثر تولید شبکه نیز فراتر رفته و کوچکترين خللي در شبکه توزيع، باعث قطعی برق گسترده خواهد شد.
۱ شهريور ۱۳۸۵ - قبل از ظهر ۱۱:۲
تعداد بازديد: 12864
كد خبر: ۴۶۲۱۱
خاموشی صبح امروز بسیاری از مناطق اصلی تهران، فعالیت های روزمره را در بسیاری از نقاط شهر فلج کرد.به گزارش خبرنگار «بازتاب»، قطع برق برخی مناطق اصلی تهران که به گفته برخی از مسئولان اداره برق، ناشی از اشکال در شبکه انتقال برق بوده است، موجب به وجود آمدن ترافیک شدید در بسیاری از خیابانها و تعطیلی مترو تهران شده بود، که البته با اعلام عمومی شرکت مترو، تا حدودی از حجم مسافران کاسته شد.

این در حالی است که به گفته کارشناسان انتظار وقوع چنین مشکلی از مدتها پیش می رفت. چرا که مطابق استانداردهای علمی و فنی، حداقل 20 درصد بیشتر از توان مصرفی شبکه برق در ساعات اوج مصرف ( پیک مصرف) بایستی برق برروی شبکه وجود داشته باشد. این تمهید باعث می شود تا هرگونه اختلالات احتمالی در شبکه توزیع برق کنترل شده و جریان برق مطمئن و پایدار برای مصرف کنندگان تامین شود؛ اما نه تنها اين ميزان بار اضافي بر روي شبکه وجود ندارد، بلکه امسال در اثر مصرف بيشتر در شبها - که ناشي از تصميم دولت در عدم تغيير ساعت ارزيابي مي شود- ميزان اوج مصرف بعضا از حداکثر ميزان بار موجود بر شبکه هم فراتر رفت.
احمد حکمت پور مدير روابط عمومي شرکت برق منطقه اي تهران در مصاحبه راديوئي خود علت قطعي برق را ترکيدگي يکي از پست هاي برق اعلام کرده و در پاسخ سوال مجري برنامه که از علت قطعي برق شهرهاي کرج و تهران سوال کرده بود اظهار بي اطلاعي کرده و فقط دليل قطع برق تهران را علت فوق دانسته بود.

اين در حالي است که مسعود حجت، قائم مقام شركت توانير در گفتگو با فارس علت قطع برق در تهران را يك حادثه طبيعي در پست فيروزبهرام اعلام كرد اما تأكيد کرد: اين اتصال بايد تنها 500 متر حاشيه اين منطقه را با خاموشي مواجه مي كرد.به علت فرسودگی تاسیسات تولید برق ایران، حداکثر توان شبکه در فصل تابستان و ساعات اوج مصرف با پیک برابرشده و کاملا قابل پیش بینی بود که مصرف امسال از حداکثر تولید شبکه نیز فراتر رفته و کوچکترين حادثه در شبکه توزيع برق (که طبيعي است) باعث قطعی برق گسترده خواهد شد.گفتنی است، «بازتاب» پیش از این با ارائه اخبار و تحلیل، نسبت به خطرات چنین وضعیتی، که به عقیده کارشناسان قسمت عمده آن ناشی پایین بودن قیمت برق و سختی ایجاد نیروگاه های جدید است، هشدار داده بود.

در ابتدای خبر، عبارت "به علت فرسودگی تاسیسات تولید برق ایران" به چشم می خورد. وقتی متن خبر را می خوانی می بینی که مشکل اصلی مسئله انتقال نیرو است (بر اساس متن خبر) و نه تولید آن.

پاراگراف دوم خبرکه گوشه چشمی هم به تولید برق دارد نیز به ما نمی گوید که مصرف پیک برق در شب چه ارتباطی با خاموشی ساعت نه و نیم صبح دارد (نه اینکه ارتباط ندارد، بلکه برای خواننده عادی آن که تخصص برق ندارد فشار به شبکه در ساعات شب ربط منطقی به خاموشی صبح ندارد) ضمن اینکه مردم صبح تابستان که از خواب بر می خیزند معمولا کولر خود را برای چند ساعتی خاموش می کنند و چون هوا روشن است مصرف برق برای روشنائی پائین می آید. حالا چطور فشار شب چطور به ساعات صبح منتقل شده معلوم نیست. شاید منظور این بوده که در طول تابستان به دلیل مصرف بالا، تاسیسات زیر بنائی برق تحت فشار شدید قرار گرفته اند و فرسوده شده اند.

لغت "ترکیدگی" به نظر من شایسته متن یک خبر رسمی نیست، شما چه فکر می کنید؟ البته شاید من اشتباه می کنم و ترکیدگی لوله آب برای من جا افتاده است ولی "ترکیدگی پست برق" برایم قدری نا آشناست.

این جمله را هم یکبار دیگر بخوانید:

احمد حکمت پور مدير روابط عمومي شرکت برق منطقه اي تهران در مصاحبه راديوئي خود علت قطعي برق را ترکيدگي يکي از پست هاي برق اعلام کرده و در پاسخ سوال مجري برنامه که از علت قطعي برق شهرهاي کرج و تهران سوال کرده بود اظهار بي اطلاعي کرده و فقط دليل قطع برق تهران را علت فوق دانسته بود.

گمان کنم اگر در جمله فوق دقت کنید می بینید که از نظر دستوری ایراد دارد. آقای حکمت پور از چه چیز اظهار بی اطلاعی کرده است؟ نمی دانم شاید مدتی است خارج نشین شده ام و جملات فارسی به گوش من ثقیل می آید. معنای جمله واضح است، فقط نحوه چیدن لغات به نظر من ایراد دارد.

قائم مقام توانیر نیز می گویند که علت قضیه یک "حادثه طبیعی" بوده است ولی در ادامه خبر چیزی ازاینکه این حادثه طبیعی چه بوده ذکر نمی شود. آیا منظور وی باد و باران و زلزله و از این قبیل است ویا اینکه وقتی سیستمی فشاری بیش از حد تحمل می بیند از خود واکنش نشان می دهد و این طبیعی است و یا اینکه اصولا خاموشی هائی از این دست طبیعی هستند.

ایشان در ادامه می گویند:

اين اتصال بايد تنها 500 متر حاشيه اين منطقه را با خاموشي مواجه مي كرد.

کدام اتصال؟ شاید منظور "اتصالی" است؟ درضمن حالا که سوال را خودشان مطرح می کنند باید پاسخ این را هم داشته باشند که چرا برق قسمتهای زیادی از شهر رفت و نه فقط پانصد متر اطراف آن.

این خبر را هم بخوانید، این هم متن آن:

اطلاعيه روابط عمومي برق تهران
1 شهريور 1385
بدينوسيله در رابطه با قطعي برق در تهران به اطلاع شهروندان محترم مي رساند بر اثر حادثه اي كه حدود ساعت9:20 دقيقه در يكي ازپست هاي مهم حوزه برق تهران رخ داده باعث شد تعدادي از پست هاي برق كه بار عمده شهر تهران را تامين مي كنند از مدار خارج شود.در حال حاضر عوامل فني اين شركت ضمن رفع حادثه و ايزوله كردن منطقه، بخش عمده اي از خاموشي ها را رفع و به تدريج در حال رفع خاموشي كل شبكه هستند.جزئيات بيشتر در اطلاعيه هاي بعدي به استحضار شهروندان عزيز خواهد رسيد.

"بر اثر حادثه ای که رخ داد......باعث شد". جمله قدری به گوش سنگین می آید. "تعدادی از پست های برق که .......می کنند از مدار خارج شود". ظاهرا بایستی فعل جمله "خارج شوند" (به صورت جمع ) باشد و نه مفرد.

باز هم ذکر نمی شود که حادثه مذکور چه بوده. البته که باید حادثه ای پیش آمده باشد که برق قسمت وسیعی از پایتخت برود. در ضمن عبارت "رفع حادثه" خیلی به نظرم عجیب و غریب می آید. حادثه که رفع نمی شود، آن مشکل است که رفع می گردد. جلوی حادثه را می گیرند. پس از آنکه حادثه آمد که دیگر آمده، رفع نمی شود. مسئله بعدی آنکه در یک جمله، سه بار کلمه "رفع" استفاده شده که به باور من فرنگ نشین چندان از لحاظ فن نگارش فارسی کار صحیحی نیست.

البته در چنین مواقعی نمی توان به روابط عمومی و یا خبرگزاری ویا سایت خبری ایراد گرفت. راستش کار نگارش و آماده سازی اطلاعیه و خبر گاهی چنان گیج کننده می شود وسرعت بالائی را طلب می کند که مطلب خوانده و نخوانده به مخاطبین عرضه می گردد.

در هر حال امیدوارم این قطعی برق بهانه ای نشود برای اینکه "می بینید که برق کم داریم و این خاموشی نمونه ای بود از این کمبود. تنها راهی که خداوند برای تولید برق خلق نموده انرژی هسته ای است و ما ناچاریم کار اتم و غنی سازی را پیش ببریم تا برای بندگان خدا برق تولید کنیم پس انرژی هسته ای حق مسلم ماست و جهان خواران شرق و غرب عالم نمی گذارند ما به این اهداف عالیه برسیم پس مرگ بر فلانی و بهمانی".

بقول شاعر "توکار زمین را نکو ساختی ......که بر آسمان نیز پرداختی؟" تمام مشکلات و معضلات مملکت از همین نداشتن انرژی هسته ای می آید. وقتی انرژی هسته ای بیاید، مملکت آباد می شود، رفاه می آید، دست بیگانه کوتاه می شود، فساد از بین می رود، ارزانی می شود، امنیت می آید، مملکت می شود مثل زمان شاه!!!!

نوشتن ازشعبان جعفری راحت نیست. نه تنها اسم او مترادف کودتای 28 مرداد و مسائل مربوط به آن است، بلکه فرهنگ "چماق" و "چماق داری" و "خود جوشی" در سیاست ما به شدت با نام "شعبان بی مخ" پیوند خورده به نحوی که به چماق دار می گوئیم شعبان بی مخ.

تقریبا هیچ کجا اطلاعات کامل و جامعی از زندگانی وی در دست نیست الا کتاب سرکار خانم هما سرشار که متاسفانه امکان خواندن آن را پیدا نکرده ام.

شعبان در همان روزی که زاده شد، از دنیا رفت. در 28 مرداد سال سی و دو شعبان بی مخ زاده شد، یعنی شناسنامه گرفت که تا قبل آن بزرگ جاهلی بود از جاهلان شهرو قرار نبود که نقشی بازی کند در تاریخ ایران. در همان روز 28 مرداد نیزمخالفان شاه آرزوی مرگ شعبان را می کردند. در یاد و خاطرات آزاد مردم ما وی محکوم به مرگ بود و همگی پرونده وی را بسته بودند، آماده که با آمدن ملک الموت به بالینش شادمانی کنند. اما نویسنده سرنوشت مردمان، با لبخندی تلخ و کنایه آمیز، درگذشت وی را پنجاه و سه سال بعد و درسالگرد همان روز که وی به دنیا آمد و شناسنامه دار شد و درتاریخ ما جاودانه گشت نگاشت.

در این پنجاه و سه سال، بسیاری جا پای وی نهادند و به نام "ایمان" و "عشق" و "باور" چوب بر سر دیگران شکستند. ایمان به راه "من"، عشق به راه "من" و باور به عقائد "من". اینان سد راه مردم شده و چون کوه بر سراعتقادات خود ماندند غافل از اینکه آدمی "نتوانستن" نداند، از کوه بالا می رود و پرچم فتح قله را بر فراز آن بر می افرازد و ابهت کوه را به سخره می گیرد. دل کوه می شکافد و از آن می گذرد.

گروهی دیگر نیز می دانند که این راه که می روند و قمه ای که می کشند و هل من مبارزی که می طلبند به ترکستان می رساندشان ولی چاره ای ندارند که صنعتی دیگرشان نیست و بین خجلت در پیش روی عهد و عیال و سر افکندگی "بی مخ" بودن دومی را بر گزیده اند تا به لقمه ای اربابان دریابندشان.

راستی آیا شعبان بی مخ مرد؟ آیا ما مردمان که ادعای آزادگی داریم هرکدام قسمتی از وجود وی را با خود حمل نمی کنیم؟ شیفتگی مان به "من" و آنچه که "من" به آن عشق می ورزم ما را در زورخانه وی قرار نمی دهد؟ "اعلیحضرت همایونی" ما چه کسی است؟ چه چیزی است؟ به وی چگونه عشق می ورزیم؟ با مخالفین مان چه رفتاری داریم؟ البته که قدمی از شعبان پیش تریم و مخالف به چماق چوبین نمی رانیم. چماق ما "اعتقاد " ما است. هر آنکس که چون ما می نگرد از ماست و الا از اردوگاه دشمن است و راندن وی به ای نحو کان مجاز و در حد اوجب واجبات.

اعتقاد، ایمان و باور گوهری است که در برخورد با دیگر هم نوعان خود صیقل می خورد. از دید فلسفه "شعبانی" "اعتقاد" چوبی است که ملاج دیگران را صفا و صیقل می دهد.

شعبان جعفری مرد، دستش از دنیا کوتاه گشت و رفت، خوبی و بدی هایش را به داور کل باز نهیم که قاضی القضات مردمان است در روز جزا. خود را دریابیم که مبادا مشغول میل زدن و کباده کشیدن در زورخانه او باشیم. چماق "باور" خود را آنقدر در کارگاه نقد بتراشیم که مدادی گردد کوچک و زبون برای جنگ و بزرگ و قدرتمند برای سازندگی انسانها.

سلام. این جوک ها را از جوک روز برایتان کش رفته ام. راستش این مدت اینقدر به مسائل سیاسی چسبیده بودم که خودم هم حوصله ام سر رفت.

اگر نمازگزار بداند که چقدر از رحمت الهی او را فرا گرفته هرگز سر از سجده بر نميدارد (بسيج قزوين!)


از یارو مي پرسند چرا پرنده ها زمستان از شمال به جنوب پرواز مي کنن ؟ ميگه : آخه پياده خيلي راهه


به ترکه میگن چرا آذربایجان شرقی و غربی رو از هم جدا کردند میگه حتما نمیخواستن خر تو خر بشه


از وقتي تو رفتي چراغهاي خونمون خاموش شده، آخه نفت رو واسه چي برداشتي و رفتي؟


ببخشيد من از اداره گاز مزاحمتون ميشم.ميخواستم ببينم اجازه هست يه گاز از لپ شما بگيرم؟

لره به تركه ميگه نميدونم چرا هيچ وقت از سكس سير نميشم.تركه ميگه بذار لاي بربري سير ميشي !

به رشتیه میگن پارسال تولد زنت کادو چی بهش دادی؟ میگه بردمش کیش. میگن دمت گرم حالا امسال چه کار میکنی براش ؟ میگه میرم میارمش

زندگي انسان دو قسمت است : قسمت اول در انتظار قسمت دوم و قسمت دوم در حسرت قسمت اول!

گر پسري کشته شود دختري ترشيده شود گر پسران کشته شوند کل جهان ليــته شود

احمدی نژاد: ما اسرائیل رو میگیریم ، اروپا رو میگیریم، حتی آمریکا رو میگیریم مردم: احمدی احمدی ال ام بی رو بچرخون ترکیه رو هم بگیریم.

فحش هاي تركها!!!:
1. ازجلوچشمهام خفه شو!

2. كثافت مرض !!!

3. پاتو از روبوق بردار!

4. گردن درازى میكونى!

5. زبون كلفت


يه اصفهانی با برق خونه همسایشون خودکشی کرد

او را گرفتند به جرم چيدن يك شاخه گل زيرا كه دستانش بوي گل مي داد ... و هيچ وقت فكر نكردند كه شايد گلي كاشته باشد ...!


عشق مانند كوهيست كه هر خري از آن بالا ميرود

اگه ديگه از اين وضع خسته شدي......... اگه ديگه از خودت هم بدت مياد....... اگه ميخاي متحول بشي و زندگي دوباره رو شروع كني.......ما بهت كمك ميكنيم...........................(ستاد بازيافت زباله)

روي برگ نوشتم که... دوستت دارم .. ولی تو مثل بز خورديش

عشق يعني زندگي را باختن ...... چند سالي را بي دليل با هر الاغي ساختن

به تركه ميگن چرا نماز نميخوني ميگه حفظم براي چي بخونم

اصفهانیه خونش آتیش میگیره یه تک زنگ میزنه به آتش نشانی !!!!


وقتی صداش کردم جوابمو نداد وقتی جوابمو داد که دیگه نمی تونستم صداش کنم !

یارو ادعای پیغمبری میکنه بهش میگن خب پیامبران ما معجزه داشتن مثلا وقتی به درخت میگفتن بیا درخت می اومد جلوشون تو چی داری؟گفت خب منم می تونم بعد به درختی که نزدیکش بود گفت آهای درخت بدو بیا اینجا وقتی درخته نیومد یارو خودش رفت پیش درخت و گفت پیامبران را تکبری نیست اکنون که او نیامد ما میرویم

پسر بچه ها شوخی شوخی به قورباغه های برکه سنگ می اندازند ،ولی قورباغه ها جدی جدی میمیرند


زندگی سرگذشت درگذشت آرزوهاست

به یه یارو میگن تو میتونی یه آیه مثل قرآن بیاری؟! میگه آره مشتی! "هل تفکرون نحن خلقناکم بیضه بیضا" ازش میبپرسند یعنی چی؟ میگه "آیا فکر میکنید ما شما را تخمی تخمی آفریدیم؟"


ترکه کارخانه عمامه سازی می زنه بعد از یک هفته پلمپش می کنند.بهش می گن:تو کارت خوب بود جیکار کردی پلمپش کردند؟می رن تحقیق می کنند می بینند روی عمامه ها آرم نایک می زده.

معلم همچون شمعی ست که می سوزد و هوا را الوده می کند پس باید آن را گاز سوز کرد.


بيچاره مردا: وقتي به دنيا مي يان همه حال مامانشونو مي پرسن. وقتي ازدواج مي کنن همه مي گن چه عروس خوشگلي. وقتي مي ميرن همه مي گن بيچاره زنش

به ترکه میگن تا حالا آبجو خوردی ؟ میگه جدا جدا آره ولی با همدیگه نه.


بی زشتی زیبایی معنی نداره
بی نفهمی فرزانگی معنی نداره
میبینی !!!؟
دنیا به تو احتیاج داره


مثبت انديشي يعني اينكه اگر يه گنجشك روي سرت مدفوع كرد، خوشحال باشي از اينكه گاوها پرواز نمي‌كنند

قزوينه به زنش ميگه عزيزم بيا حرفاي عاشقانه بزنيم، زنش ميگه تو اول شروع کن، قزوينه ميگه داداشت خوبه ؟؟

بسیجییه میره داروخونه میگه آقا شربت شهادت دارین؟دکتر میگه نه ولی شیاف ولایت داریم میخوای؟


ترکه نخ ۱۰ تومنی رو می کشه شورت مدرس می افته بسیجیا می کنن دنبالش یه هزاری بر می داره می گه جلو بیان نخ اینو هم می کشم.


به يك نفرميگن فرق حادثه وفاجعه چيه....ميگه تويك كشتي مسافري باشي درحال مسافرت يه باره مادرزنت بيفته توآب به اين ميگن حادثه اماوقتي كه يه نجات غريق بره اونوبياره بيرون ميشه فاجعه

آیا فرانسه کار بدی کرد که زیر حرف خود برای ارسال چند هزار نیروی حافظ صلح زد؟

اصلا و ابدا. از ابتدا هم معلوم بود که هیچ کشور غربی حاضر به این نخواهد شد که هزاران تن از شهروندانش در جائی مستقر باشند که هر آن احتمال رسیدن آسیب جدی جانی به آنها وجود دارد. هم حزب الله و هم اسرائیل در طول حیات خود نشان داده اند که نه برای سازمان ملل و نه برای مرزبانان و صلح بانان آن احترام و اهمیتی قائل نیستند و هر دو حاضرند به بهانه های واهی "دفاع مشروع از خود" هرگونه که صلاح دیدند با نیروهای حافظ صلح رفتار کنند. فرانسه نمی تواند هزاران نفر را بین این دو گروه وحشی مستقر کند، استقراری که با ماموریت های پیشین سازمان ملل تفاوت کلی دارد و آن داشتن حق تیر است. سربازی (ماموری) که به کار حافظ صلح بودن گمارده می گردد باید بداند داشتن حق تیر یعنی چه. داشتن حق درگیری مستقیم مستلزم وجود قوانینی برای آن است.

پس ابتدا باید قوانین "حق درگیری" یا "حق تیر" معلوم باشد، ناظر بر این حق نیز باید معین گردد (چه کسی تائید می کند که از این حق به جای خود استفاده شده؟) که این خود نیازمند مدتها مدید بحث و رای گیری و تبادل نظر است.

سپس باید این مسئله حل شود که اگر این دو گروه وحشی حزب الله و اسرائیل با یکدیگر سرشاخ شدند و در این میان جان مثلا پنجاه سرباز فرانسوی از بین رفت چه کسی جوابگوست. یادمان باشد که اسرائیل تمام جنایاتی را که تا کنون مرتکب شده تحت لوای "دفاع مشروع از خود" بوده و اصلا لزومی به پاسخ گوئی به کسی نمی بیند و هرچه می خواهد دل تنگش می کند، حزب الله هم که افعی هفت سری است از هفت دولت آزاد و اصلا گروهی نیست که سر و ته آن معلوم باشد که بتوان یقه آن را گرفت.

اگر برای آن سرباز جهان اولی خطری پیش بیاید و مثلا پنجاه نفر از ایشان در اثر حمله این دو گروه متخاصم کشته شوند ملت فرانسه با دولت خود چنان کاری خواهند کرد که تک تک اعضای دولت به حال و روز آن کشته ها غبطه بخورند.

می ماند کشورهای مسلمانی مثل اندونزی که در صورت یک درگیری منطقه ای یا جامع، گمان نمی کنم طرف اسرائیل را بگیرند و یا بی طرف بمانند و کشورهائی پاپتی مثل نپال و بنگلادش که به امید نمدی برای کلاه شان از آن سر دنیا دست به خطر می زنند. حال این نیروهای نیمه گرسنه نا کارآمد چگونه می توانند سر منشاء خیری شوند معلوم نیست.

آری متاسفانه کشورهای جهان اول که امکان انجام کاری را دارند برایشان هر شهروندی که خون از دماغش بیاید مهم است و باید بر روی ریسک آن خوب فکر کرد، کشورهای درجه دو و سه جهان هم اگر طبیب بودند سر خود دوا می کردند که هر روز با شورشی و تقاضای استقلالی در فلان جزیره پنج کیلومتر مربعی خود روبرو نباشند. اینان خود به نیروی حافظ صلح نیاز دارند.

از سوی دیگر این نیروهای حائل قرار است چه مدت در منطقه بمانند؟ گمانم که اینان می آیند و آنقدر می مانند تا حزب الله خلع سلاح شود و اسرائیل زمین های لبنان را پس بدهد و کشورهای عرب روابط خود را با اسرائیل عادی کنند و مردم عرب برای رفتن به سر کار خود بجای دوچرخه از اتومبیل استفاده کنند و گاوهای اسرائیلی لب مرز موقع نوشخوار ماقه نکشند و پادشاه برونئی قول بدهد که بر سر مزار یاسر عرفات ادای احترام کند و تعالیم صهیونیسم در دبستانهای سراسر جهان تدریس شود و هزاران "تا" و "اما" و "اگر" دیگر که هر کدام که گوشه اش پریده باشد بهانه می شود برای به آتش کشیدن قیصریه.

حضوراین نیروهای حافظ صلح هم به مرور جزئی از در و دیوار جنوب لبنان می گردد که تا کنون هم سی چهل سالی تاریخ زندگی در منطقه را دارند ، کم کم با مردم دوطرف مرز دوست می شوند و سپس با ایشان وصلت می کنند، فرزندان ایشان نیز در همانجا به دنیا می آیند و رشد می کنند و در برابر سوال "کجائی هستی؟" تا چند دهه دندان روی جگر می گذارند و هیچ نمی گویند که وطنی ندارند. دست آخر هم اختیار از دست می نهند و اعلام استقلال می کنند در مناطق جنوبی لبنان و شمال اسرائیل که بله ما هفتاد هشتاد سال است که پدران مان در این دیار زندگی کرده و به خاک رفته اند پس حق ماست داشتن پرچمی از خود و نظامی و پارلمانی و قس علیهذا. آن وقت اینان با همسایه شمالی (لبنان) و همسایه جنوبی (اسرائیل) سرشاخ می شوند و جنگ و خون و خون ریزی و تغییر مرز و موشک و راکت پراندن و سرباز از این و آن دزدیدن و بمب گذاشتن و حق دفاع مسلم داشتن و برای خود در منطقه تاریخ تراشیدن و خلاصه جنگ مقدس کردن. اینان نیز خود می شوند جزء مدعیان زد و خورد. چند صباحی دیگر نیز از دل همین ها گروه های دیگری به در می آیند و خلاصه داستان به همین روال پیش می رود.

آیندگان در میان خرابه های باستانی شهر ما هارددیسک کامپیوتر من را خواهند یافت و آنگاه انگشت به دهان خواهند ماند که چگونه فردی توانسته اینگونه بوجود آمدن کشور " یونیفیلستان" را پیش بینی کند، آنهم هفتاد هشتاد سال پیش از آن ودر زمانی که هنوز دو ملت باستانی! اسرائیل و حزب الله داشته اند بر سرو روی یکدیگر چماق می زده اند!!!

دیروز دوستی می گفت آنچه درباره جنگ لبنان نگاشته ای از مدار انصاف و حقیقت به دور است و این دور از مناقشه را نیز اسرائیل برده است.

راستش فکر می کنم که آن دسته از دوستانی که چنین نظری دارند در حین بیان اینکه چرا بر این باور هستند کلمه "اگر" را برای آینده این کشمکش زیاد به کار می برند. پیروزی در یک جنگ، حتی اگر نسبی باشد با "اگر" چندان جور در نمی آید.

محور اصلی بحث این دوستان عزیز این است که اگر حزب الله خلع سلاح شود و اگر نیروهای حافظ صلح در جنوب لبنان مستقر گردند و اگر جامعه جهانی چنین کند و اگر آمریکا چنان نماید آنگاه می توان گفت که اسرائیل به پیروزی نسبی رسیده.

"اگر" را می توان برای گذشته و آینده هر مناقشه ای در طول تاریخ بشریت به کار برد. اگر فلان شاه حواسش به بهمان گروه لشگرش بود، اگر هیتلر به روسیه لشگر نمی کشید، اگر آمریکا بتواند طالبان را ریشه کن کند، و هزاران "اگر" دیگر. این بسیار پسندیده است که آنچه در خاور میانه می گذرد را همواره از چند زاویه دید و مورد بررسی قرار داد ولی باید سعی کرد و دید که این "اگر" ها تا چه حد به واقعیات زندگی نزدیک هستند.

فکر نمی کنم که این "اگر" ها این دفعه به جائی برسد. فعلا که اثری از آثار نیروی نظامی حزب الله در جاهائی که ارتش لبنان وارد شده نیست و این خود بسیار نگران کننده است که آن همه آدم و آن همه مهمات و اسلحه چگونه غیب شدند. خلع سلاح کردن این جریان کاری نیست که با "اگر" بشود انجامش داد.

دنیا امن و امان گشت. خبری مهمتر از پیدا شدن قاتل یک دختر بچه معصوم پس از ده سال و اینکه مل گیبسون بالاخره قرار است با اتهامات نژادپرستانه اش چگونه برخورد کند وجود ندارد. در این چند روزه با همه در تلویزیون درباره این دو خبر مهم صحبت کرده اند و گمان نکنم در آمریکای شمالی کسی مانده باشد که در باره این دو خبر مهم! گزارش نداده باشد الا من ، که آنهم فکر کنم تا دو سه ساعت آینده یکی از این شبکه های تلویزیونی مختلف اینجا گریبان من را خواهد گرفت و خواهد پرسید که به نظر من مل گیبسون نژاد پرست است یا نه و آیا فکر می کنم کسی که خود را قاتل آن دختر بچه معرفی کرده واقعا او را کشته ویا خیر.

از شوخی گذشته فکر می کنم که رسانه های خبری آمریکای شمالی و رسانه های داخلی ایران هردو از یک سری اصول معین پیروی می کنند: مهم نیست چه می گوئی، مهم این است که چقدر آن را با آب و تاب و به انحاء گوناگون تکرار می کنی.

آیا پیدا شدن قاتل فرضی یک پرونده پس از ده سال تا این حد مهم است و یا این مسئله زنگ تفریح افکار عمومی آمریکای شمالی است پس از کلاس درس خسته کننده لبنان و اسرائیل؟

به "تئوری توطئه" اعتقادی ندارم ولی بر این گمانم که رسانه های خبری بیش از آنکه اخبار را برای ما بازگو کنند آنها را برای ما "می سازند".

راستی وقتی اتفاق مهمی در جهان در حال روی دادن نیست، چه لزومی است که از قتل صحبت شود که بالاخره در هر جای جهان با کم و زیادش رخ می دهد؟ اصلا چرا "خبر" مترادف "شوک" و "بد بختی" و "مصیبت" است؟ آیا امثال من که سعی در دنبال کردن اخبار می کنند به نوعی مریض هستند که "بد بختی" را دنبال می کنند؟ آیا می شود روزی بیاید که به همراه گزارش تصادف یک اتوبوس، بخوانیم که ده ها هزار اتوبوس، صد ها هزار مسافر را امن و امان و به سلامت به مقصد رساندند؟

آیا کسانی که اخبار را می سازند و کسانی که آن را دنبال می کنند باید خود را به روانپزشک نشان دهند؟

برنده این جنگ که بود؟ شاید همه و شاید هیچ کس. واقعیت این است که درجنگ هائی که پس از جنگ جهانی دوم روی داده تقریبا هیچ یک از طرفین جنگ به پیروزی قطعی دست نیافته و موفق به سرنگونی دولت متخاصم و یا اشغال کامل کشور نشده اند (به قید تقریبا که در اول جمله آوردم دقت شود). حتی در عراق هم موج حملات علیه نیروهای آمریکائی و رسیدن کشور به لبه یک جنگ داخلی پیروز بودن نهائی قوای آمریکا را زیر سوال برده است.

این عدم دستیابی به پیروزی قطعی در زمان ما باعث این شده که هر طرف جنگ در بوق های خودش که تنها به گوش اعوان و انصار خود می رسد بخواند که "بله، دیدید که چه شد؟ ما پیروز میدان ازجنگ بدر آمدیم". اکنون آنچه که در جنگها ارزش دارد "پیروزی نسبی" است، شبیه چیزی که در مسابقات بکس می بینیم، بردن حریف با امتیاز و نه با ناک اوت کردن وی.

از دو طرف درگیر در جنگ، حزب الله امتیاز بیشتری تا کنون گرفته (سی و سه چهار روز در برابر قدرتمند ترین ارتش منطقه ایستاده بدون اینکه در توان ظاهری آن یعنی راکت اندازی خللی حاصل شده باشد، برای بار دوم ارتش اسرائیل را از خاک لبنان بیرون کرده). اسرائیل اما تا کنون به هیچ کدام از اهداف از پیش اظهار شده اش نرسیده (تا رودخانه لتانی پیش رفته ولی نتوانسته جلوی راکت اندازی دشمن را بگیرد که در روز آخر دویست و پنجاه تای آنها به سمت اسرائیل پرتاب شد، دو سربازش هنوز اسیر هستند، حزب الله هنوز خلع سلاح نشده).

تنها در صورتی که در کوتاه مدت یا دراز مدت حزب الله خلع سلاح بشود و دو سرباز اسرائیلی آزاد شوند است که اسرائیل می تواند ادعا کند که این جنگ برایش فایده داشت (اگرچه در رینگ بکس حریف امتیاز بیشتری گرفت، ولی در خارج باشگاه و در پیاده رو به دلیل صدمات وارده از ضربه های درون رینگ نقش زمین شد!).

حال ببینیم امکان خلع سلاح شدن و سپس ریشه کن شدن حزب الله لبنان چقدر است. بنا به گفته مقامات اسرائیلی، حزب الله چیزی در حدود یازده هزار راکت و موشک را در شروع جنگ در زاغه های مهمات خود داشت (بگذریم از اینکه اسرائیلی ها از کجا می دانستند و گردآوری این همه مهمات و تجهیزات و آموزش های لازمه که یک شبه انجام نشده و مسلما اسرائیل در طول زمان مسلح شدن حزب الله قضایا را زیر نظر داشته ولی هیچ کاری انجام نداده تا یازده هزار راکت و موشک روی هم در منطقه تل انبار شوند) از این مقدار، چیزی حدود نصف آن یا استفاده شد و یا نابود گشت.
سوال اصلی این است که چه کسی از نظر قدرت نظامی امکان این را دارد که با گروهی شبه نظامی که هنوز چهار تا پنج هزار راکت و موشک (فقط، بقیه تسلیحات و تجهیزات را کسی نمی داند و یا می داند و صدایش را در نمی آورد) در انبارهای مهمات خود دارد سرشاخ شده و این مهمات را از دست آنان درآورد؟ در ضمن آن همه سرباز و پرسنل و حقوق بگیر حزب الله را قرار است چه کسی خلع سلاح کند؟ سلاح از یک هفت تیر کوچک در دست یک طرفدار معنا می شود تا بگیر و برو جلو. آیا در بلبشوئی جنوب لبنان می توان سلاح را از تک تک افراد جمع آوری کرد؟ چگونه؟ در ضمن آن سپاه حافظ صلح پانزده هزار نفری که اکثرا از ارتش لبنان هستند آیا در دراز مدت با حزب الله همدردی نخواهند کرد و به سمت آن گرایش پیدا نخواهند نمود؟ چه تضمینی هست؟ آیا می توان سپاه حافظ صلحی از کشورهای بی طرف دنیا (مثلا فرانسه) آماده کرد که تعداد نفرات کافی برای کنترل جنوب لبنان داشته باشد؟ خرج آنها را که می دهد؟ اگر بی طرف نماندند چه؟ اگر با استناد به "حق تیر" هم با اسرائیل درگیر شدند و هم با حزب الله چه؟ هر دوطرف ثابت کرده اند که در جنگ برای نیروهای بی طرف حافظ صلح سازمان ملل پشیزی ارزش قائل نیستند.

یادمان باشد که اسرائیل دولتی است که با دموکراسی اداره می شود و این پاشنه آشیل آن است. به ازای هر سربازی که از دست می دهد و یا اشتباهی که در جنگ می کند باید به نمایندگان ملتش حساب و کتاب پس بدهد. اکنون صحبت از بررسی جنگ در اسرائیل است. نفس همین بررسی ها می تواند به مخالفانش خوراک تبلیغاتی خوب و مناسبی برساند. اسرائیل حاضر نیست و در شرایطی نیست که برای جنگ با حزب الله متحمل تلفات انسانی شود. از سوی دیگر حزب الله هم این را خوب می داند و از این نقطه ضعف اسرائیل نهایت استفاده را می برد. نه اسرائیل، نه فرانسه و نه هیچ کشور دیگری مایل به تکرار تجربه دهه هفتاد آمریکا در ویتنام و دهه اول قرن بیست و یکم در عراق نیستند. نمیخواهند که ارتش منظم خود را با قوای شبه نظامی دشمن درگیر کنند. کشورهائی که بین حزب الله و اسرائیل خواهند ایستاد تمایل به این دارند که مطمئن بشوند که خطری افراد حافظ صلح شان را تهدید نمی کند. حال گرفتن این تضمین از دو طرف مخاصمه چقدر طول می کشد نمی دانم. آیا اصلا ممکن است گرفتن چنین تضمینی؟

از سوی دیگر دولت لبنان دولتی ضعیف و شکننده است که علیرغم پشتیبانی آمریکا از آن به سختی می توانست در جنوب لبنان باعث و بانی کاری گردد. صبح روز آتش بس، ماموران حزب الله در مکان هائی که بمباران شده بودند در حال تخمین صدمات وارده و صحبت با ساکنان محلی و دادن اطمینان به مردم برای بدست آوردن آنچه که از دست شان رفته بودند و مقامات ارشد حزب الله قول باز سازی و چنین و چنان (به پشتوانه دلارهای نفتی ایران لابد که کسی از میان آن مردم شور بخت لبنان نمی پرسد که آخر با کدام پول؟ آسمان که به سرت گنج نباریده که قول بازسازی نصف کشور را می دهی. خزانه غیبت همان پول مردم بی نوای ایران است که باید خرج امثال زلزله زدگان بم گردد که هنوز در چادر ساکن هستند) به مردم بدبخت می دهند. دولت لبنان کجاست؟ دولت لبنان فعلا درحال آماده سازی و اعزام پانزده هزار نیرو به جنوب کشور است که با "جانم و قربانم" و با "عزیز دلم آن کلاشنیکوف را بده به من، اخه و تخه!" نیروی جنگی حزب الله را مهار کند. اسرائیل هم که خاک منطقه را به توبره کشیده واز سر پل ها و جاده ها و بناهای ساختاری جامعه هم نگذشته. حال دولت لبنان بخواهد که بازسازی را هم شروع کند هیچ امکان دستیابی فیزیکی به جنوب کشورش را به این زودی ندارد. اگر تا کنون مردم جنوب لبنان دو دولت داشتند یکی در بیروت که فقط امواج تلویزیونی اش به آنان می رسید و یکی حزب الله که به امور زندگانی روزمره آنان می رسید، اکنون که پس از یک ماه بمب و موشک و خرابی و مرگ و آوارگی چشم باز می کنند تنها حزب الله را بالای سر خود می بینند. اسرائیل با فلج کردن دولت مرکزی لبنان و نابودی زیر ساخت های کشور، امتیاز بسیار بزرگ و شیرینی را به حزب الله داد.

آیا امکان دارد که با مذاکرات دیپلوماتیک کاری کرد که نصرالله و گروهش خلع سلاح شوند ویا حداقل کاری به کار اسرائیل نداشته باشند؟ مقامات آمریکا از حزب الله به عنوان دولت در دولت نام می برند. با این جنگ معلوم شد که ظاهرا دولتش از دولت مرکزی قوی تر بوده (حداقل در زمینه نظامی و مالی). برای مذاکره دیپلوماتیک باید امتیاز داد و امتیاز گرفت، چک و چانه زد. اولا چه کس یا کسانی به نمایندگی از جانب آمریکا و اسرائیل قرار است با این گروه که گروهی تروریستی می خوانندش مذاکره کنند ویا به طور غیر مستقیم در مذاکرات حاضر باشند؟ آیا این مقدمه ای نخواهد شد که بتوان با دیگر گروههای تروریستی هم مذاکراتی کرد؟ دوما کشورها ویا گروههائی که طرف مذاکره هستند چه امتیازی می خواهند ویا می توانند بدهند تا حزب الله برگ برنده اش (قدرت نظامی اش) را به زمین بگذارد و در بهترین حالت وارد بازی های سیاسی لبنان گردد؟ سوما آیا کشورهای عرب مخالف حزب الله آن توان را دارند که با توجه به وجه ضد اسرائیلی حزب الله و دو پیروزی ظاهری اش در پس زدن ارتش اسرائیل، فشار افکارعمومی داخلی خود را نا دیده بگیرند و حزب الله را وادار به زمین گذاشتن سلاح کنند؟ چهارم اینکه ایران و سوریه که سالها برای پروار کردن حزب الله از هیچ چیز دریغ نکرده اند آیا زیر بار آن می روند که نصرالله خلع سلاح شود؟

می بینیم که با مذاکرات بسیار پیچیده ای سروکار داریم که ممکن است ماه ها و سالها به درازا بکشد، در این میان هم حزب الله و هم اسرائیل مجددا به تجهیز و باز سازی خود خواهند پرداخت و هنوز مذاکرات به نتیجه نرسیده یکی از دوطرف بهانه ای می یابد و با دیگری سرشاخ می شود.

ضمنا یادمان نرود که صلح در مرزهای اسرائیل با همسایگانش بسیار شکننده است. هرکس که به غرض و مرضی آلوده باشد می تواند با چند موشک و خمپاره شعله های جنگ را در منطقه بیافروزد. کافی است که یکی از دو طرف درگیر در مذاکرات احساس غبن کند و فردای آن روز است که می بینیم آتشی زیر دمب دیگری افروخته شده. فعلا که گمان نمی برم نه قدرت نظامی و نه قدرت دیپلوماتیک بتواند گروه نصرالله را وادار به زمین گذاشتن سلاح کند. این است که می گویم اسرائیل این جنگ را واگذار کرده است. از اسرائیل بعید بود که همان اشتباه آمریکا در عراق را همزمان با آمریکا تکرار کند.

ابتدا دو حکایت/جوک برایتان نقل کنم تا به نتیجه گیری اخلاقی برسیم:

اول:

نقل است که ملا نصرالدین و زنش نیمه شبی از شبهای سرد زمستان با سروصدائی که از

توی کوچه می آمده از خواب می پرند. ظاهرا" گروهی از اوباش و اراذل به دعوا مرافعه پرداخته بودند. زن ملا به وی می گوید که ای مرد، برخیز و برو ببین چه خبر است، شاید بتوانی میانه دعوا را بگیری و شر بخوابد. ملا هم غرغر کنان برمیخیزد و لحاف را به دور خود می پیچد و به کوچه می رود. در آن میانه شلوغ پلوغی، رندان لحاف ملا را از تنش می ربایند و فرار را برقرار ترجیح می دهند. ملا نصرالدین بد بخت با لباس خواب به خانه برمی گردد. زنش می پرسد چه خبر؟ دعوا برسر چه بود؟ ملا با لب و لوچه آویزان و دلخور می گوید "هیچی بابا، دعوا برسرلحاف من بود".

دوم:

یکی از هموطنان آذری زبان به اتفاق چند تا ازدوستانشان یک "خانم" از توی خیابان بلند می کنند و الهی به امید تو راهی "مکان" می شوند. وسط راه توی یکی از ایست بازرسی های بسیج، جلوی ماشین را می گیرند. یکی از بروبکس که پشت فرمان بوده می گوید" سه نکنید ها ! من مسافرکشم و شما ها هم همه مسافر، خوب؟" همگی تاکید می کنند که فهمیدند باید چه بگویند. القصه برادر بسیجی با یک دبه ریش کله مبارک را توی ماشین می کند و قبل از هر سوالی می گوید همه پیاده شوید. همه از ماشین می آیند پائین. از اولی می پرسد:"این ها کی هستند توی ماشینت؟" طرف می گوید:"من مسافر کشم و اینها هم مسافرانم هستند". از دومی و سومی و آن "خانم" هم می پرسد که با راننده چه نسبتی دارند که پاسخ می دهند که هیچ، مسافر او می باشند. این هموطن آذری زبان ما هم با تعجب اول به جماعت نگاه می کند و بعد به برادر بسیجی که به جلوی او رسیده بوده و می گوید :"پس حتما جنده منم دیگه!"

نتیجه اخلاقی:

در لبنان پس از آتش بس همه دارند ادعای پیروزی می کنند، اسرائیل می گوید کمر حزب الله را شکستیم، حزب الله می گوید پدر اسرائیل را در آوردیم، آمریکا مدعی است که این مناقشه باعث تقویت مواضعش در خاور میانه شده، ایران ادعا می کند که خداوند حزب الله را پیروز کرد، سوریه با قیافه حق به جانب از آتش بس حمایت می کند و خلاصه هرکس که روزی روزگاری از آن ناحیه گذشته ناگهان خواب نما شده و ژست پیروزی می گیرد. معلوم نیست "پس لابد شکست خورده اش من هستم دیگه!" و دعوا بر سر لحاف ملت لبنان وخشتک فواد سینیوره بوده.

ای بنازم به جوک های خودمان که آینده تحولات (به قولی تهوعات) خاورمیانه را از سیصد سال پیش به چه روشنی بیان و تبین می کنند. میگویم این استاد علی اکبر دهخدا اگر الان زنده بود می گرفتند بخاطر کتاب "امثال و حکم" چوب توی آستینش می کردند، هم شرقی ها وهم غربی ها که این بابا به اسرار سیاسی نظامی خاورمیانه دسترسی داشته و برای دشمنان این اسرار را به زبان "تمثیل" کد گزاری کرده.

بابا ظاهرا" کرم از خود درخت خاورمیانه است. به گیرنده های خود دست نزنید.

یا حق

بحث داغ وجنجالی این روزهای تلویزیون ها در اینجا قضیه عقیم گذاردن طرح های تروریستی گروهی است که می خواستند با به همراه بردن مواد اولیه بمب ها و مخلوط کردن آنها در حال پرواز، چند هواپیما که از انگلستان عازم آمریکا بودند را هم زمان منفجر کنند.

صحبت از عدم اجازه به مسافران پروازها برای به همراه بردن مایعات به درون کابین هواپیما است. یکی از بحث های جانبی هم این است که آیا می توانیم تمام این مایعات (و حتی ژل ها و نوشابه ها و شامپوهای) موجود را با دستگاه های تشخیص گر در فرودگاه شناسائی کنیم یا نه. صحبت از تکنولوژی جدیدی است که به کمک می آید و چنین و چنان می کند و....

نمی دانم این جنگ لعنتی بر علیه تروریسم تا کجا و تا کی ادامه خواهد داشت ولی می دانم که داریم کم کم وارد یک مسابقه تسلیحاتی با تروریست ها می شویم. اگر آنها هر روز به روشها و تاکتیک های خود می افزایند ما هم به روش های شناسائی و بررسی و تحت نظر گیری خود اضافه می کنیم. ظاهرا که سرعتشان هم در فراگیری و کاربرد علم بسیار بالاست. به حدیث "زگهواره تا گور دانش بجوی" دارند بدجوری عمل می کنند ولی با این امید که خلق اللهی که در سنین گهواره تا دم گور قراردارند را به آن جائی بفرستند که عرب نی انداخت. به کدامین سمت و سو داریم می رویم و قرار است به کجا برسیم کسی نمی داند.

فردای روزگار است که دیگر بنی بشری جرأت سوار شدن به هیچ پرنده فلزی ای را نکند و خلائق برای این طرف و آن طرف رفتن سوار بر کشتی و قطار و اتوبوس شوند البته اگر تروریستهای مبتکر و دانشمند از خدا بی خبر تا آن زمان راهی برای از بین بردن بندگان خدا حین استفاده از این وسائل نقلیه پیدا نکرده باشند. اگر این جنگ با تروریسم یک دو صد سالی طول بکشد بعید نیست نوه و نتیجه آنانی که با کشتی های فزرتی کریستف کلمب به این سوی اقیانوس ها آمدند ناچار شوند که از دست تروریست های "فراتکنولوژیکی" با قبول مخاطرات و صدمات زیاد زورقی بیابند و دل بر مهر امواج خروشان اقیانوس ببندند و پس از ششصد هفتصد سال به موطن اصلی خود باز گردند.

دراکولاهائی چون بن لادن ها هم با آخرین تکنولوژی روز و با کمک ماهواره هائی که از وجب به وجب اقیانوس ها عکس های سه بعدی می گیرند از پایگاه های خود در اطراف و اکناف جهان سعی در غرق تخته پاره های این بخت برگشتگان خواهند کرد. عینا" مثل فیلم های علمی تخیلی که جاندارانی از کرات دیگر از میان این همه شمس و قمر موجود در کائنات عدل می آیند سراغ ما و به مدد تکنولوژی فرامدرن خود با بندگان خدا همان می کنند که امثال بن لادن ها در تخیل خود قصد انجام آن را دارند.

خداوند شر خشک مغزان درنده خوئی چون بن لادن ها را از سر مردم جهان کوتاه نماید. دنیای عجیبی است ای نازنین. یکی به آقای نیما یوشیج پیغام برساند که دست نگاه دار و قبای کهنه پوسیده خودت را به جائی نیاویز که برای گذر از چنین موج و گردابی حائل به آن نیاز داری.