ای آقای سولانا، دنیا به آدمهای امیدواری مثل من و شما خیلی نیاز دارد. من نیز همواره معتقدم که انسان به امید زنده است. به همین دلیل هر هفته دست در جیب مبارک میکنم و دو دلار ناقابل را که مثل دیگر دلارهای این حقیر فقیر با بدبختی بدست آوردهام میدهم و بلیط بختآزمائي هفتگی میخرم تا با برنده شدن چند میلیون دلار نه تنها مشکل اجاره خانه لامصب بلکه مسئله بیپولیام را حل کنم.
امید چیز خوبی است بخصوص که آدم امیدوار باشد که با خرج کردن دو دلار میتواند هفت هشت ده میلیون دلار بدست آورد. راستی جناب آقای سولانای گرامی، حالا که شما هم تا این حد امیدوار هستید بیائید هر هفته پول روی هم بگذاریم (دو دلار شما و دو دلار من) و دو بلیط بختآزمائی شریکی بخریم تا شانسمان بالا رود. شک ندارم که با این خوشبینی شما تا دویست سیصد سال آینده بالاخره برنده میشویم و نوادگانمان میتوانند پولدار شوند. آنوقت نه دیگر لازم است مثل من صبح تا شب کار کنند و آخرماه نصف آن را بدهند اجاره و نصف دیگر را دو دستی تقدیم دفتر مالیات کنند و نه دیگر ناچار میشوند بخاطر داشتن یک شغل سیاسی در اروپا (فرضا مسوول سياست خارجی اتحاديه اروپا بودن) مثل صفحهگرامافونی که سوزنش گیرکرده هر روز دور خودشان بگردند و یک سری جمله مشخص و معین را جلوی خبرنگاران تکرار نمایند.