نگاهی دیگر، نگاه ما
خیلی وقتها در زندگی لازم است که از نگاهی دیگر به قضایا بنگریم، از زاویه‌ای جدید. نگاه ما باید نگاهی دیگر بشود و نگاهی دیگر نگاه ما
خوش‌بینی شدید بخاطر یک لجبازی ساده
امروز صبح تصمیم گرفتم که برای مدتی کوتاه هم که شده عینک «بدبینی» را از چشمم بردارم و همه‌جا را با لنز «خوش‌بینی» نگاه کنم. دیدم که ای دل غافل دنیا امن و امان است و جهان پر است از خوشی. رفتم سر خبر‌های خاورمیانه که ناگهان از شدت تشعشعات رادیواکتیو گونه خوش‌بینی نزدیک بود جفت چشم‌های‌مان چون «چشم‌های دوخته بر نامحرم» گردند! گفتم حیف است من که این همه با بدبینی به قضایا نگریسته‌ام این‌بار نتایج دیدگاه خوش‌بینانه خود را در اینجا مطرح نکنم. از خودم پرسیدم از کجایش باید برایتان بگویم؟ فکر کردم فعلا در زمینه کشمکش هسته‌ای ایران با جهان اینجا بنویسم که همه مردم ایران و طرفهای درگیر با خوش‌بینی هرچه تمام‌تر دارند به قضیه می‌نگرند. این بود که سعی کردم خوش‌بینی موجود در خاورمیانه را یک جوری در اینجا بازگو کنم. اوضاع از دید هریک از طرفین گیس و گیس کشی هسته‌ای به شرح زیر است:
------------------------
ایرانیان: یک گروه در داخل با خوش‌بینی تمام امکان هرگونه حمله نظامی‌آمریکا علیه ایران را منتفی می‌دانند و می‌گویند «غلط می‌کند، ... می‌خورد حمله کند». گروه دیگر نیز با خوش‌بینی کامل مدعی هستند «بگذار بیاید بزند، ولش کن بگذار بیاید جلو ببینم، دک و پوزش رو می‌آوریم پائین. ...ش رو می...یم». باز دسته‌ای دیگر خوش‌بین هستند که تحریم جدیدی برقرا نخواهد شد «وا؟ جدی؟ آخه دیگر چه چیز را می‌خواهند تحریم کنند؟ ما بیست و پنج سال است که تحت تحریم هستیم». از آنطرف یک دسته بسیار خوش‌بین می‌گویند «بگذار تحریم‌مان کند. روی پای خودمان خواهیم ایستاد. همه چیزمان را خودمان خواهیم ساخت، از بند تنبان گرفته تا سرفنتیل لاستیک پیکان». دسته‌ای هم دلخوش و خوش‌بین که عاقلی در واشنگتن پیدا خواهد شد که جلوی اقدام نظامی آمریکا علیه ایران را بگیرد. باز جماعتی در داخل کشور خوش‌بینانه می‌گویند «آقا بگذار حمله کند بزند دمار از روزگار این ...های پدر ... مادر... در آورد.» در عین حال جماعتی هم در خارج کشور هستند که خوش‌بینی را به حد اعلا رسانده‌اند و دارند می‌گویند «آخ جان! بیست و هفت هشت سال تبعید اجباری تمام شد. یکی دو ماه دیگر آمریکا جان می‌زند حکومت را می‌اندازد، بعدش ما را با سلام و صلوات می‌برد تهران تا ما دولت بعد از اینا رو تشکیل بدهیم».
آمریکائیان : یک گروه‌شان با خوش بینی وصف ناشدنی‌ای می‌گویند «باب مذاکره با ایران هنوز باز است». یک گروه دیگرشان از خودشان خوش‌بینی درمی‌کنند که «هیچ طرحی برای حمله نظامی به ایران وجود ندارد». باز جماعتی خوش‌بینی‌شان گل می‌کند که «درمورد ایران همه گزینه‌ها روی میز و قابل بررسی هستند».دموکرات‌ها هم که با خوش‌بینی احمقانه‌ای قطع‌نامه و بیانیه صادر می‌کنند و مصاحبه می‌نمایند تا شاید فرمانده کل قوای آمریکا (بوش) که طبق قانون اساسی کنترل نیروهای مسلح کشور را به دست دارد همان کاری را بکند که دموکرات‌ها می‌خواهند. جمهوری خواهان هم دو دسته شده‌اند، یک دسته با خوش‌بینی به دنبال دموکرات‌ها راه افتاده‌اند و یک دسته با همان نوع خوش‌بینی حمله به ایران را سرآغاز برقراری نظم و ثبات در خاورمیانه می‌دانند.
ایرانیان: یک گروه در داخل با خوش‌بینی تمام امکان هرگونه حمله نظامی‌آمریکا علیه ایران را منتفی می‌دانند و می‌گویند «غلط می‌کند، ... می‌خورد حمله کند». گروه دیگر نیز با خوش‌بینی کامل مدعی هستند «بگذار بیاید بزند، ولش کن بگذار بیاید جلو ببینم، دک و پوزش رو می‌آوریم پائین. ...ش رو می...یم». باز دسته‌ای دیگر خوش‌بین هستند که تحریم جدیدی برقرا نخواهد شد «وا؟ جدی؟ آخه دیگر چه چیز را می‌خواهند تحریم کنند؟ ما بیست و پنج سال است که تحت تحریم هستیم». از آنطرف یک دسته بسیار خوش‌بین می‌گویند «بگذار تحریم‌مان کند. روی پای خودمان خواهیم ایستاد. همه چیزمان را خودمان خواهیم ساخت، از بند تنبان گرفته تا سرفنتیل لاستیک پیکان». دسته‌ای هم دلخوش و خوش‌بین که عاقلی در واشنگتن پیدا خواهد شد که جلوی اقدام نظامی آمریکا علیه ایران را بگیرد. باز جماعتی در داخل کشور خوش‌بینانه می‌گویند «آقا بگذار حمله کند بزند دمار از روزگار این ...های پدر ... مادر... در آورد.» در عین حال جماعتی هم در خارج کشور هستند که خوش‌بینی را به حد اعلا رسانده‌اند و دارند می‌گویند «آخ جان! بیست و هفت هشت سال تبعید اجباری تمام شد. یکی دو ماه دیگر آمریکا جان می‌زند حکومت را می‌اندازد، بعدش ما را با سلام و صلوات می‌برد تهران تا ما دولت بعد از اینا رو تشکیل بدهیم».
آمریکائیان : یک گروه‌شان با خوش بینی وصف ناشدنی‌ای می‌گویند «باب مذاکره با ایران هنوز باز است». یک گروه دیگرشان از خودشان خوش‌بینی درمی‌کنند که «هیچ طرحی برای حمله نظامی به ایران وجود ندارد». باز جماعتی خوش‌بینی‌شان گل می‌کند که «درمورد ایران همه گزینه‌ها روی میز و قابل بررسی هستند».دموکرات‌ها هم که با خوش‌بینی احمقانه‌ای قطع‌نامه و بیانیه صادر می‌کنند و مصاحبه می‌نمایند تا شاید فرمانده کل قوای آمریکا (بوش) که طبق قانون اساسی کنترل نیروهای مسلح کشور را به دست دارد همان کاری را بکند که دموکرات‌ها می‌خواهند. جمهوری خواهان هم دو دسته شده‌اند، یک دسته با خوش‌بینی به دنبال دموکرات‌ها راه افتاده‌اند و یک دسته با همان نوع خوش‌بینی حمله به ایران را سرآغاز برقراری نظم و ثبات در خاورمیانه می‌دانند.
اسرائیلیان : همگی‌شان با خوش‌بینی تمام منتظرند که آمریکا بزند امکان ساخت سلاح هسته‌ای ایران را از بین ببرد تا خطری آنها را تهدید نکند. خودشان هم راه افتاده‌اند این طرف و آن طرف عالم به گفتگو درباره ایران و قصد ایران برای پاک کردن اسرائیل از نقشه و انکار هولوکاستش، و خوش‌بین هستند که دیگران متوجه خطری که آنان را تهدید می‌کند خواهند شد.
طرفهای درگیر در صلح اعراب و اسرائیل: همگی بسیار خوش‌بین هستند که فلسطینیان دست از کشتن همدیگر بردارند و تحت نام یک ملت مستقل با اسرائیل پای میز مذاکره بنشینند تا اسرائیل از طرف فلسطینینان خیالش قدری راحت گردد و بتواند با خیال راحت به ایران چنگ و دندان نشان دهد. از آن طرف آنهائی که همیشه آب صلح را در منطقه گل‌آلود می‌کنند تا ماهی‌های درشت بگیرند نیز خوش‌بین هستند که یا فلسطینیان ترجیح می‌دهند بجای یکی شدن با هم و صلح با اسرائیل همدیگر را بکشند که ساده‌تر است و یا اگر هم روزی خواستند مثل بچه آدم سرشان را بیاندازند پائین و مثل باقی مردم زندگی‌شان را بکنند می‌توان یک کله خرابی را پیدا کرد که خود را در یک نانوائی یا اتوبوس یا صف روزنامه در اسرائیل بترکاند و گند بزند به سر تا پای مذاکرات صلح در منطقه.
اروپائیان : با خوش‌بینی ذاتی اروپائی که از فلسفه غنی «ایشالا گربه بوده است» نشئت می‌گیرد به دو دسته بزرگ تقسیم می‌شوند. یک جماعت‌شان بسیار خوش‌بین هستند که نه تنها در مورد ایران بلکه حتی در مورد حرکت کوه کلیمانجارو در آفریقا به سمت دلتای رود نیل هم می‌توان با مذاکره کار را پیش برد. آن یکی جماعت‌شان هم خوش‌بین هستند که اگر تحریم و جنگ و این حرفها شد که هر آشغالی داریم مثل همین بیست و پنج شش سال که ایران تحریم بود چهارلا پهنا می‌تپانیم توی پاچه ایرانیان، اگر هم جنگ و تحریم نشد یا نبود هم باز -در غیاب آمریکا از صحنه اقتصادی ایران- یک سری قرارداد با لفت و لیس فراوان با ایران می‌بندیم.
روسیه : این تاواریش‌های سابق ما نیز شدیدا خوش‌بین هستند که با یکی به نعل زدن و یکی به میخ و یک روز طرف ایران را گرفتن و روز دیگر حق را به آمریکا دادن «ز هر طرف که شود کشته نفع ایشان خواهد بود». با خوش‌بینی زائدالوصفی می‌گویند اگر جنگ شد که بنجل‌های زنگ زده قراضه نظامی‌مان را می‌اندازیم به ایران، اگر هم تحریم شد که هر آنچه خواستند به هر قیمتی که خواستیم توی کاسه ایران می‌گذاریم. نیروگاه بوشهر را هم که کی زنده کی مرده. حالا فعلا می‌آئیم و می‌رویم تا بعد.
چین: بسیار خوش‌بین است که مناقشه ایران و آمریکا بر روی قیمت نفت وارداتی آن اثر نمی‌گذارد چون آمریکا مذاکرات حسابی‌ای با عربستان کرده که در صورت اخلال در تولید نفت ایران، عربستان کمبود احتمالی نفت بازار را جبران کند. در ضمن هم آمریکا و هم ایران برای اینکه چین را به اردوگاه خودشان بیاورند ناچارند حسابی سر کیسه را شل کنند. اصولا چینی‌ها ذاتا مردمی خوش‌بین هستند.
دولتهای منطقه خاورمیانه : با خوش‌بینی تمام منتظرند تا پای ایران که رقیب آنان است در همه چیز -از مسائل کاملا داخلی‌شان گرفته تا مسائل مربوط به سیاست‌های خارجی‌شان- از منطقه بریده شود. با تحریم یا جنگ.
دولتهای منطقه خاورمیانه : با خوش‌بینی تمام منتظرند تا پای ایران که رقیب آنان است در همه چیز -از مسائل کاملا داخلی‌شان گرفته تا مسائل مربوط به سیاست‌های خارجی‌شان- از منطقه بریده شود. با تحریم یا جنگ.
آژانس بین‌المللی انرژی اتمی: اگر دنیا را یک جنگ اتمی ویران کند اینان همچنان با کمال خوش‌بینی معتقدند که هنوز می‌توان یک طرح حد واسط ارائه کرد که همه اختلاف‌ها «آبرومندانه» حل و فصل گردد.
تروریستهای شیعه در عراق و لبنان : بسیار خوش‌بین هستند که اگر آمریکا وارد جنگ با ایران شود اینان بجای اینکه صدتا صدتا از مردم بیگناه بکشند می‌توانند در بلبشوی حاصل در خاورمیانه هزارتا هزارتا بکشند.
تروریستهای متفرقه در عراق و لبنان و افغانستان و ... :خوش‌بینی فراوان دارند که هم از شر یک جماعت شیعه تندرو که فتوکپی برابر اصل سلفی‌های خشک‌مغز هستند خلاص می‌شوند (رقیب دور نیمه‌نهائی‌شان ناک اوت می‌شود) و هم آمریکا بیشتر در منطقه فرومی‌رود. در ضمن دارند با دمب کثیف‌شان گردو می‌شکنند که بجای اسیر کردن ده نفر در افغانستان و کشتن پنجاه نفر در بغداد می‌توانند بمب‌هائی بسازند و بترکانند این هوا!
ببینید که یک «-غنی‌سازی را متوقف کنید. -فوتینا! نمی‌کنیم، تا بترکد چشم حسود و بخیل» که بین ایران و جهان در جریان است چقدر توانسته جو خوش‌بینی را هم در منطقه و هم در جهان ایجاد کند. یاد جوک «این صداقتش من رو کشته» افتادم. حالا واقعا این «خوش‌بینی‌اش» من را کشته!!!
3 Comments:
دوستان
زیتونجوانه ها
نامه هائی از تبعید
ملاحسنی
بامداد
لوبیا
شراگیم
سی و پنج درجه
گنج ما در کنج زندان
گوشزد
بلوط
نقطه ته خط
از کیمیای مهر تو
سرزمین رویائی
تب چهل درجه
وقایع ابن محمود
آزاد نویس
فرزام نامه
با جرات نميگم
آرش عبدی
میکده کوهستانی
بی بی گل
نامه های ایرونی
محشل
پنگوئن ۱۰۱
عابر پیاده
یادداشت‌های پراکنده یک بچه مخفی
استامینوفن
توکای مقدس
یک دیوانه عاقل
تقویم تبعید
خیابان شماره یازده
دغدغه‌های گم شده
مردوک
کمانگیر
آوای موج
وسوسه ای بنام بودن
اندیشه نفر سیزدهم
روزمرگی
It was also nice to have your comments "heif ke kam neveshte boodid"