آی آدمها که امن و امان بر ساحل نشستهاید (=وبلاگتان بلائی ارضی و سماوی بر سرش نیامده)!
از آنجا که ما متخصص انگولک کردن هر چیزی هستیم که درست و حسابی و مثل بچه آدم دارد کارش را میکند، و گاهی هم نمیدانیم چرا هوس تغییر و ارتقاء به کله کچلمان میزند، چند صباحی پیش مقادیر معتنابهی از پستهای اینجا به همراه لینک دوستانمان را در هنگام درست کردن ابروی وبلاگ زدیم کور کردیم!
علی ایحال این مدت مشغول تلمذ بودهایم که ببینیم چکار باید بکنیم برای رفع این نقیصه (ما هم مثل بعضی هموطنان عزیزمان اول یک کاری میکنیم بعد مینشینیم زانوی غم بغل میکنیم که بابا آخر تو که بلد نیستی چرا قبل از یادگیری چیزی ادعای استادی در آن کار را داری؟ بعد می رویم یادبگیریم که از اول باید چکار می کردیم). حالا ظاهرا میتوانیم مقادیری از پستهایمان را از دفتر چرکنویسمان بر روی اینترنت مجددا بازیافت کنیم (این بازیافت با آن بازیافت فرق دارد!). در این مدت که حاصل پنج شش ماه قلم زدن ما بر باد رفته بود صفر تا ایمیل «حیف شد که اینطور شد» برایم رسید! همه این صفر تا ایمیل گفته بودند که یک برگ مهم از تاریخ و جغرافی و تعلیمات اجتماعی و حرفه و فن و خطاطی و زنگ ورزش و غیره ایران زمین با از دست رفتن نوشتههای من از بین رفته!
فعلا که داریم کار میکنیم ببینیم میشود یکی یکی آنها را بازیافت نمود و در آرشیو قرار داد یا نه.
حالا اصلا چرا این درد دل و نک و نال را اینجا گذاشتم؟ آهان، میخواستم از همه دوستانی که یک زمانی لینکشان را اینجا گذاشته بودم خواهش کنم در صورت تمایل آدرسشان (بر روی اینترنت البته!) را به من اطلاع دهند تا مجددا لینکدونی ما فعال شود و یادمان بیاید که هر روز باید وبلاگ چه کسانی را بخوانیم. امان از پیری و هزار درد بیدرمان که فقط یکی از آنها کم حافظه شدن است. خدا عوضت بدهد جوان.
خلاصه یا یک کامنتی بگذارید و یا یک ایمیلی بزنید و آدرس خودتان را به من بدهید.
با تشکر و تقدیم احترام
ققنوس
ایران من
www.kharkhodeti.blogspot.com
ممنون از لینکتان.