عدم وجود "شک" در دنیای ماشینی و مقرراتی ای که ما در آن زندگی می کنیم(در هر کجای این کره خاک که هستیم) با مغز ما همان کاری را می کند که چربی غذاهائی که می خوریم با قلب ما می کند. همانگونه که بدن ما بی تحرک و سنگین و چاق شده، مغزمان هم تنبل و کند گشته. "شک" ورزش ذهن است، یقین پس از "شک" ما را در همان سرخوشی و سبکی ای فرو می برد که پس از رفتن به باشگاه ورزشی در بدن مان حس می کنیم.
ما به "شک" نیاز داریم تا ذهن مان از کندی و کرختی به در آید، بیائید در بسیاری از چیزهائی که می بینیم و می شنویم و آنچه به ما می گویند "شک" کنیم. بیائید از "شک" مان با دیگران صحبت کنیم، بحث کنیم، مطالعه کنیم و به یقین برسیم.
خداوند درقرآن می فرماید"آیا در خداوند برآورنده آسمانها وزمین شک است؟" این خود بهترین سند است که خداوند پیروان دین خود را به "شک" در وجود خود فرا می خواند تا از راه "شک" به یقین برسند. زمانی که خالق ما را به شک در خود می خواند مجوز "شک" در همه زمینه ها را به ما داده که همه چیز مادون ذات اقدسش قرار می گیرد.
بیائید "شک کردن" را تمرین کنیم.